POEZJA z serii "Florencka włóczęga"

Gdy wyszliśmy z Bargello natrafiliśmy na ciekawego i malowniczego oryginała recytującego na głos wiersze. Najpierw zapowiadał autora a potem mówił. Przeszliśmy w kierunku Duomo, w pobliżu której chciałam pokazać Krzysztofowi pewien kamień właśnie związany z poezją. 
Potem znowu zobaczyliśmy tego samego recytatora, gdy innego starszego pana ostrzegał przed przejeżdżającym autobusikiem komunikacji miejskiej. Wyciągnąwszy dziadka na chodnik zaczął mu pokazywać zawartość zielonej teczki, przez co straciliśmy okazję dalszego wysłuchania wierszy.

A gdzie anegdotka? Otóż wspomniałam o kamieniu. To ten, na którym przysiadłam.

Nazwany "il vero sasso di Dante", czyli prawdziwy kamień Dantego. Poeta miał zwyczaj przesiadywać w tym miejscu i obserwować budującą się florencką katedrę. Nie tylko gapił się na roboty ziemne, rozmyślał na tym kamieniu, koncentrował się, wypoczywał, pisał i inspirował. Bywało, że tak zatapiał się w myślach, iż tracił kontakt ze światem. Pewien boloński kupiec, stary przyjaciel poety prowadził z nim kulinarną dysputę,  miał wracać do domu, ale przed odjazdem nie chcąc przeszkadzać zamyślonemu Dantemu zadał mu jeszcze jedno pytanie: "Jaka jest według ciebie najsmaczniejsza potrawa?" Poeta nie podniósłszy nawet głowy odpowiedział: "Gotowane jajko".

Upłynęło parę miesięcy i kupiec pojawił się na nowo we Florencji. Sam był ciekawy w jakim miejscu są prace przy katedrze poszedł więc na plac i zobaczył Dantego siedzącego na kamieniu, takim jakim widział go ostatnim razem, zatopionego we własnych myślach. Kupiec chciał sobie zażartować z przyjaciela. Podszedł więc cichutko do niego i zza pleców pamiętając ostatnie słowa,  które padły między nimi parę miesięcy wcześniej zapytał znienacka " z czym?" a Dante bez zastanowienia odpowiedział: " z solą".